O CONSENTIMENTO

O CONSENTIMENTO / Luís G. Vicencio
Marzo de 1926
Lar, revista mensual. Ano 3; número 19. Imprenta Lar, Real 36 – 1º A Cruña
36 p ; 16 cm.

Luís G. Vicencio, pseudónimo do escritor Lois Galo Vicente Carré Alvarellos, irmán de Leandro Carré e membro da Academia Galega, publicou O Consentimento en marzo de 1926, facendo o número dezanove da colección de novela breve editada por Lar.

Lois Carré tamén publicou en 1928 a novela Alevamento, editada co número corenta na Biblioteca Lar e que había pechar a colección.

A maiores da dúas novelas curtas descritas, Lois Carré escribiu algúns textos históricos e un ensaio sobre a vida e a obra do poeta Curros Enríquez. Non obstante, os seus traballos máis celebrados atinxen o eido etnográfico e particularmente os estudos sobre a cultura popular.

O consentimento é unha novela de acción con trazos de relato de costumes, ambientada nun pobo mariñeiro a mediados do século XIX. O autor reflexiona no texto sobre o absurdo comportamento de quen pretende apoñer nos fillos as culpas dos pais, vingando neles as faltas que non cometeron.

Sinopse da obra

Marica vive no lugar de Xouba, un pequeno pobo de pescadores. Cidre e máis ela camiñan ao dereito da ría:

“É o mozo, quen principia á conversa preguntándolle:

-      Falache a teu pai?

-      Falei, mais, non quêr consentir.

-      Logo é que non che quêr.– dixo él – sinón, non sacrificaría tua felicidá ao seu egoismo.

-      Xúlgalo mal, Cidre, el é bon, quéreme, mais algo moi grave debeu ter cô teu pai – dixo con tristura – non quêr ouvirme falar de ti por seres seu fillo.”

Logo da presentación, a narración retrocede vinte anos até o día en que Nostramo fala con outro mariñeiro sobre un desembarco de contrabando por conta de don Estebo.

A seguinte escena sucede na tenda do Maragato. Nostramo espreita un fato de mariñeiros da veciña Vilavella. Cando os homes deixan a taberna, sae atrás deles na súa buceta acompañado por outros mariñeiros de Xouba, e xuntos deteñen a lancha de Vilavella.

“A terra – ordenou Nostramo – e cuidadiño con intentar resistir si queredes sair con ben.

Somos homes honrados, probes pais de familia, pescadores de oficio como dixemos.

Deixádeme de andrómenas que vou vello; a terra, a terra, que n’hai tempo que perder.”

Don Estebo e don Bastián coñecéronse en México. Estebo foi comerciante e retirouse mozo e rico antes de volver a Xouba, onde comprou o pazo das Nogueiras. Bastián serviu como oficial no exército das colonias. Cando as tropas recibiron a orde de retirarse despois da Guerra de Independencia, el tamén volve a Xouba e, como antigo militar, obtén a encomenda de perseguir o contrabando.

Nostramo pídelle a Bastián que o siga.

“Hoxe, â media noite, debían desembarcar unha partida de tecidos ingleses e augardentes americanos, boa presa en verdá, que perdemos, mais en troques, caerán nas nosas mans os bribós”.

Na praia, deteñen a partida. Logo Bastián acode ao pazo das Nogueiras.

-      “¿Quén vai?

-      Eu, Bastián, abride; preciso falar con D. Estebo agora mesmo, pronto, abride. Seu falar era autoritario, despertara no vello militar o costume do mando na milicia.”

Dona María, a muller de Estebo, pídelle a Bastián pola súa filla e a memoria da esposa morta, que deixe marchar o seu home e “D. Bastián; por primeira vez na vida deixou de cumplil-o deber. Vaite – díxole a D. Estebo – fuxe, pronto, fuxe, logo será tarde, fuxe”.

Ao día seguinte a familia de Estebo deixa Xouba e Bastián renuncia ao cargo.

Vinte anos máis tarde, o pazo das Nogueiras ábrese de novo. O fillo de Estebo rolda agora a Marica contra desexo do pai, censurado polos veciños da contorna, que non entenden aquela teima de Bastián por impedir a relación.

Ao cabo, Cidre pregúntalle a Bastián por que non consente a voda coa filla.

“Tua nai, Cidre, tua nai sabe o motivo, e d’un pulo impropio da sua edade deixou soio no camiño ao mozo”.

A nai de Cidre acode a ver a Bastián. Non obstante, o vello négase a ceder: “É seu fillo, será seu igual”. Dona María retrúcalle entón que Cidre tamén é fillo dela.

“Qué non podes ceder, tí, que perdoache ao culpabre consentindo en deixalo fuxir, que non podes ceder, e coidas que sería xusto vingar no fillo unha falta que non cometeu?”

Convencido polas palabras de dona María, Bastián outorga o seu consentimento.