20 de xuño de 1925
Lar, revista quincenal; número 9. Imprenta Lar, Real 36 – 1º A Cruña
29 páx. ; 16 cm.
Uxío Carré Aldao, pai de Leandro Carré Alvarellos, quen xunto a Ánxel Casal dirixiu a Imprenta Lar, publicou no ano 1925 a novela A terra chama, facendo o número nove da colección de novela breve Lar.
O relato enxalza o profundo sentimento da terra que domina a vida dos labregos, condicionando o xeito que eles teñen de ver o mundo e a relación coas persoas alleas á chamada da terra. Arredor desta verdade, o autor tece unha novela iniciática onde o protagonista deberá desentrañar o misterioso amor polos eidos que comparte a comunidade antes de entrar a formar parte dela.
Transcendendo a narración, o texto mesmo ofrece a chave para entender o proceso que fixo da conquista da terra a verdadeira epopea do campo en Galiza durante os dous últimos séculos.
Sinopse da obra
No primeiro capítulo Xelo esperta na vella casona de Sergude logo de volver de América. O autor traza algúns cadros de exaltación da paisaxe, combinados coa saudade que produce no mozo o reencontro.
Entre as persoas decisivas na infancia de Xelo sabemos do señor Manuel, o ferreiro, e da súa filla Carmela, compañeira de xogos da nenez antes del marchar a América obrigado pola morte dos pais. O encontro dos mozos Xelo e Carmela trae de volta aqueles recordos felices.
O segundo capítulo cóntanos como as camiñadas, o aire puro e a mantenza devolven a Xelo o vigor do pasado.
Nos paseos descubre os traballos do campo e comprende “como fortemente tiñan que estar ligados ao seu chan nativo os galegos” e a saudade que produce neles o afastamento da terra nai cando deben emigrar. Tamén toma conciencia da miseria en que viven: “os mesmos escravos de pasados séculos, sen outra diferencia que o troque de nome do amo”.
Deseguida a narración describe a romaría de San Bieito de Anceis, un dos poucos desafogos cos que contan os habitantes da parroquia. No camiño de volta a casa, Xelo pídelle permiso a Carmela para ir roldar a súa casa aquela mesma noite.
No terceiro capítulo Xelo decláralle o seu amor a Carmela. Ela rexéitao, porque para Carmela Xelo é un mozo vilego, mentres que ela está unida á terra e non pode deixar os eidos que foron dos devanceiros para vivir a vida dos señoritos en América ou na vila.
As palabras de Carmela mancan a Xelo, que pasada a noite desaparece sen deixar razón do seu paradoiro.
A novela conclúe nun cuarto capítulo escrito a xeito de epílogo, onde dez anos máis tarde un xornaleiro de paso pola casa do ferreiro dálle conta ao señor Manuel dun home chamado o siñorito. Del contan que traballa a xornal e despacha sen axuda a tarefa de tres homes. O señor Manuel acode á casa de Barbeito en Santo Vicenzo de Vigo onde está contratado ese home e concerta con el que veña traballar a súa casa.
Cando o xornaleiro entra na casa do señor Manuel, Carmela descubre nel a Xelo, agora unido á terra como ela mesma. Xelo pídelle de novo que case con el e o pai consente coas frases rituais:
Ningún comentario:
Publicar un comentario