sábado, 23 de febreiro de 2013

DE COMO CLAUDICOU XAQUIN QUIROGA


DE COMO CLAUDICOU XAQUÍN QUIROGA / Casal, Xacobe
Xullo de 1927
Lar, revista mensual. Ano 4; número 35. Imprenta Lar, Real 36 – 1º A Cruña
23 p ; 16 cm.


O libro de relatos humorísticos De como claudicou Xaquín Quiroga, único texto narrativo coñecido de Xacobe Casal Rey, publicouse na colección de novela breve Lar en xullo de 1927 co número trinta e cinco.

Este había ser o último libro da colección editado conxuntamente por Ánxel Casal e Leandro Carré, quen aínda había publicar cinco novos títulos pola súa conta, mentres Casal fundaba en solitario a editorial Nós.

O primeiro dos contos do libro publicouse tamén na revista Alma Gallega, órgano oficial da Casa de Galicia de Montevideo en novembro de 1927.

De Xacobe Casal sabemos polos escritos de Leandro Carré que foi dramaturgo e escribiu os monólogos Limpa, Fixa e dá Esprendor e No íntimo.

A primeira das obras, Limpa, Fixa e dá Esprendor, foi representada no teatro Rosalía Castro da Coruña polo grupo Cántigas da terra, o día 12 de abril de 1919. A Escola dramática galega representou No íntimo no teatro Alfonsetti de Betanzos, o 9 de outubro de 1919.

Carré informa dunha nova comedia de Xacobe Casal titulada O camiño, que non chegou a representarse. (1)

Por último, o autor tamén publicou en colaboración con Ángel del Castillo o libro de información turística escrito en castelán La Coruña y su provincia, editado pola imprenta Moret en 1930.

De como claudicou Xaquín Quiroga reúne tres relatos caracterizados polo uso da retranca. Botando man do humor, Xacobe Casal evidencia no libro as condutas irracionais daqueles que pasan por sensatos.

Sinopse da obra

De como claudicou Xaquín Quiroga

A vida de Xaquín Quiroga sempre estivo marcada por “un constante e férvido racionalismo”, sen facer nunca “a menor alusión âs persoas e cousas ultraterreas”.

Xaquín pertenceu ao Círculo Racional, faladoiro onde a nova da súa claudicación provocou os maiores estragos.
 
Un tema de frecuente discusión (…) era o das claudicacións, dos «troques de casaca», que tanto abondaban xa n-este tempo postrimeiro.

Tendo en conta os antecedentes de Quiroga, non resulta estraño que o seu salto atrás fora tan censurado, “e as circunstancias en que se cometera, dábanlle máis aspeuto de premeditada â traición”. Porque Quiroga escolleu para corromperse un pobo afastado e cativo, onde foi descuberto pola “dona de Estévez, o racional emigrado no pobo”.

Alí estaba cando nun dos seus paseos entrou na pequena igrexa do lugar e recostado no confesionario escoitou a voz do crego que desde dentro lle dixo: “¡Cando vostede guste, cabaleiro!”.

Sorprendido polo home, que bouraba nel para que comezase axiña a confesión, “axionllouse preto do padre, e baixou a testa, mais atordoado que contrito”.

Cando Estevez espallou a nova polo Círculo, “a sona sempre ben respetada do reutilíneo Quiroga, disipouse como unha levián fumareda (…) o caso ben certo é que Xaquín Quiroga, o antigo e probado defensor da democracia, ofrendou seus moitos anos de loita, firme e ben temperada, n-un aceso de cortesía e tolerancia qu’o alonxaron para sempre”.

¿Celtas ou suevos?

Naquela tertulia que animaba o ángulo mais agachado do «Novo Bar» D. Xavier Monteiro e D. Manuel Carnota, eran dous puntos opostos.

Monteiro era arquitecto e os seus pensamentos divagaban a miúdo polos eidos da fantasía. Carnota traballa como zapateiro e “apenas un xuicio , saíase un pouco do marxen das frase e conceutos consabidos, xa o noso zapateiro erguía o seu romo martelo disposto a machacalo”.

Un día, un dos membros do faladoiro puxo “sóbor do mármol diseccionador da mesa, o tema, un pouco comprexo, da orixinalidade da raza”.

Monteiro opinou entón que o carácter galego está marcado pola raza céltica e os dous troncos aborixes: o cacique, amo brutal e despótico; “este é o tipo suevo, bárbaro, que eiquí afincou o seu afán de rapiña, para sustituir o ferro da conquista, pol-o látego do expoliador”. E o labrego, “somiso, mais non resiñado, con un xermen latente de protesta no seu corazón que os beizos traducen n’unha sorrisa que fai rir, pro que é nada”, sempre agardando a futura redención. Este segundo substrato correspóndese co celta creador.

O zapateiro mirouno con retranca antes de opinar que tamén hai persoas traballadoras e humildes, segundo a súa orixe celta, que cando chegan a facerse ricos resultan ser os máis refinados caciques coñecidos.

¿Qué pasa n-este caso?... ¿convirtense de celtas en suevos?... ¿cambian de raza, coma si fose de camisa?

Unha crus ben lograda

En Guillarei subiron no tren tres militares portugueses. O máis vello lucía no uniforme a «Crus de Promo», obtida nunha fazaña memorable.

O militar explicou que para el a disciplina era o valor máis prezado. “Unha cousa mándase facer así, e así faise, inda que pareza a meirande barbaridade. E imos ao caso”.

Nunha ocasión, os homes do militar fixeron fronte a un grupo de inimigos en Angola, rexeitando o ataque sobre a súa posición. O militar ordenou deseguida saír atrás deles. “Pero os meus homes, que tan a cotío déranme probas do seu sumiso valore, nin se moveron”.

O motivo debíase a que eles eran un cento mal contado e os inimigos pasaban dos dez milleiros. O militar deu conta do feito no destacamento e o xefe que o mandaba mandou fusilalos a todos para dar un escarmento.

Cando os dous homes chegaron ao campamento, comprobaron que “a compañía enteira trocara o colore, virándose negra do todo”. O motivo foi que ao non recibir outra orde, os soldados mantiveron a posición, firmes en todo momento e acabaron queimados polo sol.

Tal sacrificio â sagrada obedenza, desarrugou o ceño do comandante, e hastra fixo levar sua diestra ao kepis galoneado, para saludar aquel monumento fumegante, que calificou n-unhas sentidas verbas, de fogo sagrado e depurador d’un erro lamentabre.

Así foi como o militar conseguiu a cruz, provocando o comentario dun dos pasaxeiros do vagón:

¡Home, pois a min o feito mais me parece merecente de catro tiros que dunha crus!

(1)  Apontamentos para a historia do teatro galego. Leandro Carré Alvarellos. Boletín 235-240 da Real Academia Galega.


Ningún comentario:

Publicar un comentario